[et_pb_section bb_built=”1″][et_pb_row][et_pb_column type=”4_4″][et_pb_text _builder_version=”3.0.101″ background_layout=”light”]

In deze blog verteld moeder Denise (30) over haar burn-out.

2015 een jaar om nooit te vergeten. Een jaar met een lach, en een traan en ontzettend veel zelfkennis.

Ik ben Denise, getrouwd met mijn grote liefde Mike en moeder van 2 kinderen die naar de basisschool gaan.

Voorheen leek het mij allemaal voor de wind te gaan, want na een moeilijke jeugd had ik het voor mijn gevoel helemaal onder controle. Gelukkig in de liefde, 2 gezonde lieve kinderen, een goede baan en een leuke hobby waar ik ook nog eens wat centen mee kon verdienen.

Iedereen heeft wel eens stress. En ik was van mening dat ik onder bepaalde druk altijd het beste presteerde, maar in 2015 veranderde dat en al snel begon ik tegen allerlei dingen aan te lopen.

Het begon op mijn werk.

Waar ik normaal de een na de andere taak afwerkte, kon ik nu mijn strakke deadlines niet meer altijd halen. In het begin willen ze dat nog door de vingers zien, maar al gauw liep ik tegen de lamp en werd mijn werk onder de loep genomen.

Ik moest me beter bewijzen en daar ging ik in het begin ook voor. Ik werkte keihard en in mijn 4 werkdagen produceerde ik net zoveel als mijn fulltime collega’s. Dit ging een tijdje oké, dacht ik, en ik merkte dan ook niet dat het mij allemaal te veel werd.

Ik had constant hoofdpijn, soms dagen achter elkaar. Af en toe werd ik wakker met de vraag of de hoofdpijn nu wel of niet weg was. Ik had al 5 jaar lang hoofdpijn, dus dit was niks nieuws voor mij. De dokter zei dat het geen migraine was, maar spanningshoofdpijn en dat ik een rustiger ritme voor mezelf moest creëren. Makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk. We hadden jonge kids, werk, huishouden en handen te kort. Dus dingen moesten toch gedaan worden. Geen tijd om rustig op de bank te gaan hangen dus.

Mike verloor zijn baan en was hard op zoek naar nieuw werk, maar het ging dit keer minder makkelijk dan verwacht – wat resulteerde in financiële ellende. Nou dat trek ik ook nog wel recht.. en met mijn catering aan huis probeerde ik zoveel mogelijk bij te verdienen om alle financiële oneffenheden glad te strijken.

Wat was dit een goede oplossing en ik was trots dat dit een mogelijkheid was. Maar ook daar zat veel tijd in. Mike hielp veel met onze twee kinderen. Het was veel..

De druk nam toe. Ik had het totaal niet in de gaten.

Op werk ging het bergafwaarts en had ik een gesprek met HR welke mij vertelde, dat het niet erg was om een stap terug te doen. Een stap terug doen? Hoe bedoel je? Minder werken? Nee joh, wuifde ik lachend weg. Zo erg was het niet gesteld met mij! Dus wees niet bang.. ik meld me niet ziek! Verzekerde ik de HR-vrouw.

Het was de verjaardag van mij man. Ik was moe en had nergens zin in. Dus we besloten om zijn verjaardag niet te vieren. In plaats daar van gingen wij samen uiteten. Met zijn tweetjes.

Hier had ik zo naar uit gekeken. Een avond zonder kinderen – heerlijk! Maar het eten smaakte mij niet en ik zat niet lekker in mijn vel. Ik werd misselijk bij de geur van het eten.

Wat ik niet wist is dat ik zwanger was van ons derde kindje.

Dit nieuws kwam als donderslag bij heldere hemel. Dit kon en mocht niet waar zijn. We konden dit niet aan. IK kon dit niet aan!

Ik wilde zo ontzettend graag een derde wondertje, maar nu het er eindelijk was.. sloeg te twijfel toe.

Ik moest toegeven dat ik al jaren aan het wankelen was, wat de constante hoofdpijn veroorzaakte. De hoofdpijn werd alleen maar erger. Ik was soms maar 2 dagen van de week hoofdpijn-vrij.

En eindelijk na zo lang alle ballen hooghouden en mezelf sterker voor te doen dan ik was. Gebukt onder de financiële situatie en nu ook nog een zwangerschapshormonen. Moest ik op de rem gaan staan.

Een week geleden verzekerde ik de HR-vrouw er nog van dat ik me niet zou ziek melden. Maar wat zij waarschijnlijk allang zag aankomen kwam bij mij totaal onverwachts.. en ik meldde mij ziek.

Ik had het gevoel dat ik faalde.

Iedereen met jonge kinderen had toch een druk leven? Er zijn toch wel meerdere mensen met een moeilijke jeugd? Met financiële problemen? Hoezo kon ik dit niet aan?

Ik genoot niet van mijn zwangerschap, in tegendeel. Ik wist niet of ik er goed aan deed om het kindje te houden. Onder de psychische druk heb ik zelfs een afspraak gemaakt bij een abortuskliniek, maar op het laatste moment toch gecanceld.

Dit was niet het juiste moment om zoiets life changing te beslissen. Ik hou van kinderen, en kon het niet over mijn hart verkrijgen om mijn eigen kind te aborteren. Maar wat was het zwaar.

Ik huilde weken lang, kroop in de hoek van mijn bank en daar zat ik dan.

Van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat. Ik kon het niet opbrengen op te koken of wat dan ook te doen in het huishouden.

Dood moe was ik van de psychische druk en al snel zat ik bij de praktijk ondersteuner van mijn huisarts op de stoel. En deed ik mijn verhaal.

Over mijn verleden, het heden en de onzekerheden van de toekomst. Wat voelde ik mij een loser – ik was jong, wie had er nou een psycholoog nodig. Dat was immers voor zwakkelingen, toch?

Na een paar weken intensieve begeleiding klaarde de lucht iets. Letterlijk en figuurlijk. Heel veel ‘oud zeer’ werd besproken, en mijn zorgen kreeg een plekje. Ik heb een half jaar amper gewerkt en dat deed mij goed.

Geen zorgen meer om strakke deadlines die ik waarschijnlijk niet ging halen, maar puur en alleen maar ruimte en tijd, voor mij en mijn gezin. Langzaam kreeg onze zwangerschap een plek en kon ik er blij mee zijn.

Niemand wist van mijn twijfels, want hey – zulke dingen bespreek je niet.

Je leven moet immers mooi en sprankelend zijn. Vooral naar de buitenwereld.

Ik ben blij dat ik uiteindelijk professionele hulp heb gehad. Het heeft mij heel veel geleerd over mijzelf, tijd maken voor mijzelf, grenzen aangeven en vooral te praten over gevoelens en zaken die je niet waar kunt maken. Daarnaast heb ik geleerd dat een super clean huis geen must is.

Morgen is er weer een dag! En niet perfect is ook OK! Het werd lente en de wolken verdwenen.. uit de lucht en uit mijn hoofd.

We zijn nu bijna 2 jaar verder. Inmiddels heb ik allang geen psychische hulp meer. Het gaat goed met Mike, mij en onze 3 kinderen. Ik ben dankbaar voor ons 3^e kind en de beslissing die wij hebben genomen.

Ik ben weer gelukkig – ook al zijn de meeste problemen van toen er nog steeds.

Ik heb geleerd er beter mee om te gaan. Ik ben een dag minder gaan werken, wat mij meer rust geeft en tijd om het huishouden bij te werken.

Tijd om leuke dingen te doen met de kinderen, playdates voor ze te regelen en ze naar hun hobby’s te brengen. Mike heeft een leuke baan gevonden en ik ben gestopt met de catering. Wat een rust – we zijn meer in balans.

Toch heb ik nog regelmatig hoofdpijn. En zie dit dan ook als indicatie van: ‘Denise, je loopt weer te hard van stapel! Ga maar een versnelling lager!’ En dat helpt.

Ik ben nu niet meer zo’n duizendpoot als vroeger. Ook kan ik mezelf niet meer zo stressbestendig noemen zoals ik voorheen dacht te zijn. Maar, ik heb de zaken weer onder controle.

En hoewel het leven nu drukker is met nog meer verantwoordelijkheden voor een mini mensje erbij. Genieten wij weer!

Herken je jezelf in dit verhaal of ervaar je zelf ook burn-out klachten? Mail naar info@evaacoaching.nl en dan plannen we een kennismakingsgesprek in!

Vond je dit interessant? Lees dan ook het burn-out verhaal van Lauren.

[/et_pb_text][/et_pb_column][/et_pb_row][/et_pb_section]